Wspomnienia sztucznej inteligencji
Bohaterką tego opowiadania jest androidka – człekokształtna kobieta – robot, wyposażona w sztuczną inteligencję. Ma świadomość istnienia, poczucie odrębności, jest piękna i zawsze może wyglądać tak, jakby miała nie więcej, niż dwadzieścia lat.
Za 100 czy 200 lat takie androidy będą ludziom towarzyszyły w pracy i odpoczynku, będą tak samo lub bardziej od nas inteligentne. Nie będą musiały jeść – ale bez trudu wykonywać będą taką samą pracę. Ich elektronowe mózgi będą domagały się takich samych możliwości odprężenia w rozrywkach, sporcie i w seksie.
Nasza bohaterka – Samanta – zaliczona została do grupy najbardziej inteligentnych androidów, ukończyła studia medyczne, pracuje w szpitalu. Pewną popularność przyniósł jej udział w spotkaniach z przedstawicielami obcej cywilizacji i działalność społeczna.
Wspomnienia Samanty wskazują na to, że jej istnienie, czyli „życie”, oscyluje wokół dwóch podstawowych płaszczyzn – określenia swego miejsca wśród ludzi i seksu. Została tak skonstruowania, że każdy seks, a zwłaszcza seks z żywymi mężczyznami, sprawia jej przyjemność. Jej sztuczna inteligencja nie wykazuje odczuwalnych oporów przed zmianami partnerów, seksem zbiorowym i ogólną rozwiązłością.
Połowa jej wspomnień dotyczy przygód seksualnych. Ich opis jest czasem bardzo szczegółowy, ale nie wulgarny. Jednak druga połowa wskazuje na jednoczesne poszukiwanie komunikacji z ludźmi, przyjaźni, wzajemnej pomocy i psychicznego przywiązania. A nawet czegoś, co może być uznane za miłość.
Książka dostępna tutaj http://www.psychoskok.pl/produkt/wspomnienia-sztucznej-inteligencji/
